Bernice Nauta tekent, maakt films, schildert en creëert installaties, objecten en verhalen. In haar eigen woorden staat de instabiliteit van (haar eigen) identiteit centraal in haar praktijk. In recente werken, installaties en tentoonstellingen heeft ze dit idee onderzocht aan de hand van onderwerpen zoals stuntdubbels, de mythe van Echo en Narcissus en zelf-toe-eigening.

Neem haar tentoonstelling in 1646 in 2019 als voorbeeld. Voor HELLO ECHO maakte ze een letterlijke dubbele tentoonstelling: elk werk werd gekopieerd, evenals de gevel van het gebouw, waardoor een visuele echo binnen de tentoonstelling ontstond. Door haar eigen werk toe te eigenen, stelde Nauta de mogelijkheid van echt auteurschap ter discussie.

Voor het werk dat ze toonde op Art Rotterdam vond Nauta wat zij noemt “de perfecte compromis tussen een menselijk lichaam en een schilderijlijst.” Joseph Montgomery schreef het volgende over haar stick paintings:

"In de serie schilderijen If it is true that I am someone benadert Nauta het schilderen met empathie voor het object. Ze overweegt welk kostuum een schilderij zou kunnen dragen, mocht een schilderij een kostuum willen dragen. Schilderkunst kent vele vermommingen – illusie, ondoorzichtigheid, optische fantasie – maar om het te zien als een object met eigen verlangens, met name de intentie om iets anders na te bootsen dan zichzelf, opent een geheel nieuw conceptueel veld binnen het medium. Gecombineerd met T-vormige doeken, antropomorfiseren deze schilderijen de autonomie van een object. Het schilderij zegt: ‘Ik zal niet je vergaarbak van ideeën zijn, ik zal me camoufleren zodat ik de waarnemer kan zijn, in plaats van de waargenomen.’"

Bernice Nauta studeerde in 2022 af aan het Sandberg Instituut in Amsterdam, na haar BA aan de KABK in Den Haag in 2013. In juni zal ze deelnemen aan een gecureerde stand op Liste Basel met CLC Gallery (Beijing). Recente tentoonstellingen zijn The Plantriarchy met GC Heemskerk in Hotel Maria Kapel, Hoorn (2023) en Het Plantriarchaat in Marres, Maastricht (2023).

Joost Krijnen (Breda, 1983), woonachtig en werkzaam in Amsterdam, heeft een tekenpraktijk ontwikkeld die de onbegrensde mogelijkheden van het medium onderzoekt. Zijn werk kenmerkt zich door een dynamische wisselwerking tussen lijn, vorm en kleur, waarbij spontaniteit en structuur in balans zijn. Met snelle, intuïtieve penseelstreken en een speelse benadering van compositie creëert Krijnen beelden die een voortdurend proces van ontdekking weerspiegelen.

Zijn improviserende werkwijze leidt tot transformaties binnen het beeld: menselijke figuren veranderen in dieren, abstracte vormen worden herkenbare objecten en gezichten doemen op met elke nieuwe lijn. Deze fluïde en directe manier van werken zorgt voor een voortdurende vernieuwing in zijn tekeningen, waarin elk moment een nieuwe mogelijkheid vastlegt. Naast zijn werk op papier experimenteert Krijnen met lithografie, waarbij hij dezelfde energie en gelaagdheid in een ander medium weet vast te leggen. Door verschillende kleurschakeringen toe te passen, ontstaat een frisse en verrassende dimensie binnen zijn oeuvre.

Krijnen studeerde aan de kunstacademie Sint Joost in Breda (2003–2007) en was resident aan de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam (2013–2014). Zijn werk is te zien geweest in solotentoonstellingen en prominente groepsexposities, waaronder recent bij m.simons in Amsterdam. Zijn bijdragen aan de hedendaagse tekenkunst zijn bekroond met prijzen als de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst (2015) en de De Scheffer Prize (2015). Zijn werk is opgenomen in diverse publieke en bedrijfscollecties, waaronder het Rijksmuseum Amsterdam, Stedelijk Museum Schiedam en Albert Heijn, Zaandam.

Het werk van de Noorse kunstenaar Kristoffer Zeiner richt zich steeds meer op schilderkunst en de verbeelding van fictieve werelden. Zijn schilderijen balanceren tussen figuratie en abstractie, waarbij hij inspiratie put uit de visuele taal van fantasy games, anime en Europese folklore. Met zelfgemaakte olieverf, droog aangebracht op onbewerkte doeken, krijgen zijn werken een textuur die doet denken aan wandtapijten, wat ze een unieke tactiele en visuele kwaliteit geeft.

In zijn solotentoonstelling 'Friar’s Lantern' bij m.simons onderzocht Zeiner het mysterieuze fenomeen van het dwaallicht, een atmosferisch verschijnsel dat reizigers zowel kan leiden als misleiden. Dit idee van verleiding en verdwalen resoneert sterk in zijn schilderijen, die functioneren als landschappen waarin de toeschouwer vrij kan dwalen of als symbolische tekens die een route suggereren binnen een denkbeeldige spelwereld. De werken roepen een gevoel van andere werelddelijke storytelling op, waarin gelaagde narratieven en herkenbare maar vervreemdende elementen samenkomen.

Kristoffer Zeiner (1987, Noorwegen) woont en werkt in Amsterdam, waar hij in 2017 zijn MA behaalde aan het Sandberg Instituut. Sindsdien exposeert hij regelmatig, onder andere bij Galerie Juliette Jongma, De Oude Kerk en Bologna.cc. In 2021 ontving hij het Young Talent Stipendium van het Mondriaan Fonds.

Tim Mathijsen (1987, Nederland) onderzoekt in zijn sculpturale praktijk hoe betekenissen zich manifesteren en transformeren door middel van het kopiëren en reproduceren van vorm. Hij gebruikt voor deze reproducties veelal gips, een materiaal dat zowel flexibel* als duurzaam** is, om bestaande ontwerpen te lenen, kopiëren en herbestemmen. Dit proces benadrukt een idee dat vormen, feiten en fictie altijd overdraagbaar zijn en onderhevig aan verandering. Door architectonische en interieurontwerpen in zijn werk te verwerken, plaatst hij deze elementen in een nieuwe context, waarmee hij hun betekenis vervormt. Het kopiëren of hercontextualiseren van objecten heeft echter een diepere betekenis, die Mathijsen beschouwt als een manier om de oorspronkelijke functie van objecten te verwijderen en hen nieuwe betekenissen te geven. Dit proces lijkt op wat George Bataille "overvloed creëren" noemde, waarbij het nuttige wordt opgeofferd voor iets dat zijn maatschappelijke waarde verliest.
‍
*Flexibel, niet als rubber, maar als steen dat vloeibaar begint en in elke gekozen vorm kan worden gedirigeerd wanneer het gegoten wordt, en **duurzaam blijft na uitharding.
‍
Onlangs ontdekte Mathijsen een reeks stripverhalen en magazine-covers die zijn grootvader had geïllustreerd, en gebruikte deze beelden om nieuw werk te creëren. Door de beelden in verschillende technieken te reproduceren, geeft hij ze een nieuwe levenscyclus. Daarnaast heeft Mathijsen recent glas als nieuw materiaal omarmd, wat een extra laag van fragiliteit en transparantie toevoegt aan zijn werk. Mathijsen studeerde aan de Gerrit Rietveld Academie, was deelnemer aan De Ateliers en was resident aan Wiels in Brussel, waar hij in 2022 zijn solo-expositie presenteerde. Hij is medeoprichter van Marwan, een collectief kunstenaarsinitiatief in Amsterdam.

Hans Hoekstra werd aanvankelijk bekend met zijn verstilde schilderijen van menselijke figuren, maar in zijn recente werk heeft hij zijn focus verlegd naar het stilleven. Tijdens de pandemie begon hij met het schilderen van kamerplanten, die een subtiel alternatief vormden voor menselijke aanwezigheid. De serie 'Gezelschap' benadrukt deze intieme wisselwerking en laat zien hoe Hoekstra met gedurfde composities en uitgesproken kleurcontrasten de planten een dramatische aanwezigheid geeft op het doek.

Zijn schilderproces is intensief en direct: hij werkt in situ, met zijn onderwerpen daadwerkelijk voor zich, in plaats van vanuit foto’s of herinneringen. Hierdoor ontstaat een dialoog tussen kunstenaar en onderwerp. “Door deze manier van werken raakte ik steeds meer geïnspireerd door de geduldige en evenwichtige aard van de planten,” zegt Hoekstra. De schilderijen in deze reeks laten een afgewogen samenspel zien tussen observatie en improvisatie, waarbij een onderlaag van levendige kleuren spontane beslissingen uitlokt in het schilderproces.

Hoekstra’s werk is opgenomen in diverse museale en particuliere collecties, waaronder Museum Belvédère en het Drents Museum. Recente tentoonstellingen vonden plaats bij m.simons in Amsterdam en Museum Belvédère in Heerenveen. In 2024 werd hij bekroond met de Zoltin Peter Prijs.

Hadrien Gerenton (1987, Frankrijk) is een beeldhouwer wiens werk een eigenzinnige dialoog aangaat met de natuurlijke en mythische wereld. Zijn sculpturen, vaak samengesteld uit cactussen, hagedissen en archaïsche vormen, bewegen zich op de grens van het herkenbare en het surrealistische. In zijn vroege werk, na zijn verblijf bij De Ateliers (2015-2017), begon Gerenton met het gieten van cactussen in hars, gefascineerd door hun sculpturale kwaliteit en de mystieke betekenis die ze in verschillende culturen dragen.

Zijn interesse in prehistorische en tijdloze vormen leidde hem later naar het gebruik van hagedissen, zoals te zien in Delirious (2018), waar hij metallic gekleurde reptielen als waakhonden aan bomen bevestigde. Dit motief bereikte een hoogtepunt in zijn samenwerking met Loup Sarion voor Socrates Sculpture Park (2019), waar een gigantische blauwe neus werd ‘binnengekropen’ door een donkerrode metalen hagedis. Dit werk symboliseerde niet alleen de samensmelting van twee artistieke werelden, maar ook een bredere generatie kunstenaars die opnieuw het surrealisme omarmen.

Gerenton exposeerde recentelijk in de Hortus Botanicus (Amsterdam, 2024), Lustwarande (Tilburg, 2019) en Emerige Mécénat (Parijs, 2021). Zijn werk is opgenomen in collecties als Centre Pompidou en KPMG Nederland.

Salvo (1947–2015, Italië) was een veelzijdige kunstenaar die zowel als conceptueel kunstenaar als schilder een belangrijke rol speelde. Hij begon zijn carrière in de late jaren ’60 in Turijn, waar hij zich aansloot bij de conceptuele kunstbeweging en samenwerkte met kunstenaars als Alighiero Boetti. In deze periode creëerde hij tekstwerken en minimale ingrepen, vaak met ironische verwijzingen naar kunstgeschiedenis en identiteit.Vanaf de jaren ’70 keerde Salvo terug naar de schilderkunst en ontwikkelde hij een herkenbare stijl, gekenmerkt door felgekleurde, bijna tijdloze landschappen en architecturale scènes.

Zijn schilderijen tonen mediterrane zonsondergangen, bergen en klassieke gebouwen, vaak in een droomachtige, gestileerde vorm. Hoewel zijn werk figuratief is, straalt het een sterke autonomie uit, met een focus op licht, kleur en compositie. Salvo's schilderijen balanceren tussen nostalgie en tijdloosheid en getuigen van zijn zoektocht naar een universele beeldtaal.

Gedurende zijn carrière bleef hij trouw aan deze benadering, waarmee hij zich onderscheidde van zowel de conceptuele kunst waar hij uit voortkwam als de academische traditie. Zijn werk wordt nog steeds breed gewaardeerd en tentoongesteld, en zijn invloed op een jongere generatie schilders blijft groot.

Thomas Ruff (1958, Duitsland) is een van de meest invloedrijke fotografen van zijn generatie. Hij staat bekend om zijn analytische benadering van fotografie en zijn experimenten met beeldbewerking en schaal. Zijn doorbraak kwam in de jaren ’80 met een reeks grootformaat portretten die hij maakte tijdens zijn studie aan de Kunstakademie Düsseldorf, waar hij les kreeg van Bernd en Hilla Becher. Deze serie, simpelweg Porträts genoemd, toont mensen in neutrale houdingen, zonder emotie of expressie, gefotografeerd met helder, gelijkmatig licht. Door de enorme afmetingen – vaak meer dan een meter hoog – krijgen de gezichten een monumentale, bijna afstandelijke kwaliteit.

Met deze serie ondervroeg Ruff niet alleen de traditionele portretfotografie maar ook de relatie tussen realiteit en representatie.Naast zijn portretten heeft Ruff zich toegelegd op het herinterpreteren van bestaande beelden, zoals in zijn JPEG-serie, waarin hij lage resolutie digitale afbeeldingen uitvergroot tot ze bijna abstract worden. Ook zijn Nacht-, Substrate- en Sterne-series tonen zijn voortdurende fascinatie voor technologie en beeldmanipulatie.