De schilderijen van Frings verweven het bestaan en de vergankelijkheid van dingen, dieren en mensen. Ze laten de wankele balans zien tussen schoonheid en verval. Tegelijkertijd zijn het voorbodes: ooit slaat die balans door en gaat alles dezelfde weg; die van het verval, zoals ook Verschaffel zo doeltreffend verwoordt in het motto van dit stuk. Frings houdt ons middels zijn werk een spiegel voor, zonder overigens ooit saai of belerend te worden. De werken zijn rijke werelden van verf die ver aan de wat stoffige starheid van het traditionele stilleven voorbij gaan. In Frings’ schilderijen lijken de onderwerpen en hun omgevingen op- of aangevreten te worden door de verf waarmee ze geschilderd zijn, in plaats van dat ze sec en realistisch in verf worden beschreven, zoals de traditie veelal voorstaat. Zijn schilderijen, die over kwetsbaarheid, tijdelijkheid en vergankelijkheid gaan, lijken hiermee tevens tot uitdrukking te brengen dat zij zelf ook kwetsbaar en vergankelijk zijn. Dat ze zullen bestaan zo lang als het materiaal het uithoudt en uiteindelijk ook niet aan het verval zullen ontkomen. Al hoop ik dat dit ver zal zijn nadat mijn hoofd - en ook dat van u, lezer - tot schedel is verworden.

-Roland Groenenboom